Πούλησα το σπίτι μου για να κάνει η εγγονή μου τον γάμο των ονείρων της – Με απαγόρευσε να πάω, οπότε της έδωσα ένα μάθημα για τον σεβασμό
Δύο μέρες μετά, χτύπησε η πόρτα. Η Σοφία στεκόταν εκεί, με τη μάσκαρα να τρέχει από τα μάτια της, κλαίγοντας. «Έχασα το νόημα», παραδέχτηκε και κατέρρευσε στην αγκαλιά μου. «Άφησα τα social media και τους influencers να μου πουν ποια πρέπει να είμαι. Ξέχασα τη γυναίκα που με μεγάλωσε. Συγχώρεσέ με. Σε παρακαλώ, συνόδευσε με στον γάμο»
Ξαναχτίσαμε τον γάμο μαζί, αυτή τη φορά με ουσία κι όχι με επίδειξη. Έγινε όχι σε αμπελώνα αλλά στον κοινοτικό κήπο πίσω από την παλιά βιβλιοθήκη όπου δούλευα. Η Σοφία φόρεσε ένα απλό φόρεμα από κατάστημα. Ένα τοπικό συγκρότημα έπαιζε καθώς οι γείτονες κρέμαγαν φώτα στα δέντρα. Δεν υπήρχε σοκολατένια βρύση ούτε επώνυμες ετικέτες – υπήρχε όμως χαρά, γέλιο και άνθρωποι κάθε ηλικίας που χόρευαν κάτω από τα αστέρια.
Καθώς περπατούσα με τη Σοφία στο διάδρομο, έσφιξε το χέρι μου και είπε δυνατά: «Αυτή είναι η γυναίκα που μου έδωσε τα πάντα – και με έσωσε περισσότερες από μία φορές.»
Και τότε κατάλαβα: η αληθινή αγάπη δεν έχει να κάνει με μεγάλες χειρονομίες ή τέλειες τοποθεσίες. Έχει να κάνει με το να είσαι παρών ξανά και ξανά, και να διδάσκεις στους ανθρώπους που αγαπάς ότι η οικογένεια δεν μετρι
