Το καλό παιδί δίνει, αγαπά και συγχωρεί. Όμως όταν πληγωθεί βαθιά, δεν κάνει φασαρία — απλώς φεύγει για πάντα.
Το καλό παιδί έχει μια σπάνια ψυχή. Ξέρει να δίνει χωρίς αντάλλαγμα, να αγαπά με όλη του την καρδιά και να συγχωρεί ξανά και ξανά. Μα έρχεται κάποια στιγμή που κουράζεται.
Όχι γιατί έπαψε να αγαπά, αλλά γιατί καταλαβαίνει πως δεν αξίζει να δίνει εκεί που δεν υπάρχει εκτίμηση. Δεν φεύγει με θυμό — φεύγει με αξιοπρέπεια. Και τότε, η απουσία του πονάει πιο πολύ απ’ όσο πόνεσε ποτέ η παρουσία του.
Καλά παιδιά.. Ευχή ή κατάρα άραγε;
Για τους άλλους μάλλον τύχη, για τους ίδιους ατυχία και δυστυχία μαζί. Πάντα πρόθυμοι και φιλότιμοι. Ψυχοπονιάρηδες και συγκαταβατικοί μέχρι εκεί που δεν παίρνει. Πάντα εκεί για τους άλλους, ακόμη και όταν οι άλλοι ξεχνούν. Θυμούνται τα πάντα. Και συγχωρούν επίσης τα πάντα, σχεδόν. Ιδιαίτερη κατηγορία, σίγουρα. Δεν διαθέτει ηλικία και φύλο. Ούτε υπόβαθρο οικονομικό, η μορφωτικό.
Και τι γίνεται θα μου πεις; Ο καλός καλό δεν βρίσκει, δεν λένε;
Σίγουρα. Ο καλός όμως τα ‘χει καλά κυρίως με τον εαυτό του πρώτα. Κι ας ακούει τα χίλια μύρια.
Δεν ζυγίζει με γνώμονα το συμφέρον του, αλλά με τη συμπεριφορά και την στάση ζωής που διαθέτει.
Συνεχίστε την ανάγνωση στην επόμενη σελίδα
