Μια γυναίκα ήρθε στο κομμωτήριο μου κλαίγοντας.
Ο γάμος του γιου της ήταν σε λίγες ώρες και εκείνη είχε μόνο 12 δολάρια.
«Δεν θέλω να τον ντροπιάσω με την εμφάνισή μου», ψιθύρισε με τρεμάμενη φωνή.
Μπορούσα να νιώσω τον πόνο στα μάτια της — όχι μόνο από την εμφάνισή της, αλλά και από το ότι ένιωθε ανεπαρκής σε μια τόσο σημαντική μέρα.
Την κάθισα απαλά και τη διαβεβαίωσα ότι θα ένιωθε όμορφη σήμερα.
Της έκανα τα μαλλιά και το μακιγιάζ με προσοχή, χαρίζοντάς της την κομψή εμφάνιση που της άξιζε.
Μόνο για επεξηγηματικούς σκοπούς.
Όταν προσπάθησε να μου δώσει τα τσαλακωμένα χαρτονομίσματα, χαμογέλασα και είπα: «Αυτό είναι δικό μου».
Με αγκάλιασε σφιχτά πριν φύγει, με δάκρυα ευγνωμοσύνης να τρέχουν στο πρόσωπό του.
Την επόμενη μέρα, έφτασα στο κομμωτήριο ως συνήθως, έτοιμη για μια ακόμη μέρα στη δουλειά.
Συνεχίστε την ανάγνωση στην επόμενη σελίδα
