Το «φάpμακο του φτωχού»: Η πάμφθηνη τροφή για ένα Υγιές έντερο
Το λάχανο καλλιεργείτο αρχικά στις περιοχές της Ασίας και μεταφέρθηκε στην Ευρώπη το 600 π.Χ. Οι διάφορες ποικιλίες αναπτύχθηκαν με την πάροδο των χρόνων. Οι Έλληνες και οι Ρωμαίοι χρησιμοποιούσαν το λάχανο κυρίως για την ανακούφιση τους από την ουρική αρθρίτιδα, τους πονοκεφάλους και τα συμπτώματα δηλητηρίασης από μανιτάρια.
Ο Θεόφραστος το αναφέρει με το όνομα «κράμβη». Η αρχαιοελληνική λέξη «λάχανον» αναφερόταν στα χορταρικά και όχι στην «κράμβη» του Θεοφράστου. Φαίνεται πως με την πάροδο του χρόνου παρέμεινε και ονομάζεται λάχανο. Ο Έλληνας γιατρός Χρύσιππος αφιέρωσε τη δουλειά του ειδικά στο λάχανο, ο Πυθαγόρας αναφέρει τις μαλακτικές ιδιότητές του.
Ο Έλληνας ιατρός Κάτων θεωρούσε το λάχανο αντικαρκινικό και θεραπευτικό για τις πληγές, τα έλκη, τα αποστήματα, την αϋπνία, τη μελαγχολία και λίγο πολύ και σήμερα οι επιστήμονες του αποδίδουν τέτοιες ιδιότητες. Επίσης, ο ίδιος αναφέρει ότι οι αρχαίοι Ρωμαίοι το αποκαλούσαν «φάρμακο του φτωχού» γιατί έζησαν για χρόνια χωρίς γιατρούς βασισμένοι στα λάχανα!
Αν και δεν είναι ξεκάθαρο το πότε και το πού αναπτύχθηκε το λάχανο που γνωρίζουμε σήμερα, η καλλιέργειά του εξαπλώθηκε σε όλη τη Βόρεια Ευρώπη. Οι Ιταλοί ανέπτυξαν το Savoy λάχανο. Η Ρωσία, η Πολωνία, η Κίνα και η Ιαπωνία είναι μερικές από τους κορυφαίες παραγωγικές χώρες του λάχανου σήμερα.
Σε όλη την Ελλάδα, το μόνο εύκολο είναι να βρεις λάχανα, από τον Οκτώβριο μέχρι το Μάρτιο. Στην Ελλάδα καλλιεργούνται κυρίως άσπρες φθινοπωρινές ποικιλίες λάχανου όπως Γιαννιώτικα, Αλσατίας, Πρώιμα Νάντης, άσπρα Σαβοΐας, Αγία Βαρβάρα Κρήτης και άλλες.
