Στην αγαπημένη μου κόρη,
Ελπίζω να το βρεις αυτό όταν το χρειάζεσαι περισσότερο. Να κοιτάς πάντα πέρα από τα φαινόμενα. Αυτό το κλειδί δεν ανοίγει απλώς μια πόρτα, ανοίγει ένα νέο κεφάλαιο. Ακολούθησε την καρδιά σου.
Με αγάπη, μαμά.
Κοίταξα το κλειδί, προβληματισμένος αλλά γεμάτος ελπίδα. Τι άνοιγε; Σίγουρα όχι το σπίτι. Έβαλα το σημείωμα και το κλειδί στην τσέπη μου και επέστρεψα στο μοτέλ, αποφασισμένος να ξεδιαλύνω το μυστήριο.
Ανακαλύπτοντας Οικογενειακά Μυστικά και Κρυμμένους Θησαυρούς
Τις επόμενες μέρες, ξανασκέφτηκα τις αναμνήσεις μου: τις συνήθειες της μαμάς, τα πάθη της. Αγαπούσε τις αντίκες, αλλά ήταν και πρακτική, οπότε το κλειδί πρέπει να είχε κάποιο σκοπό.
Ξαφνικά, κατάλαβα: την αποθήκη.
Πριν από χρόνια, η μαμά είχε νοικιάσει ένα μικρό διαμέρισμα όσο βρίσκονταν σε εξέλιξη οι ανακαινίσεις. Περιείχε ξεχασμένα οικογενειακά κειμήλια. Μήπως αυτός είναι ο λόγος;
Με την καρδιά μου να χτυπάει δυνατά, πήγα εκεί. Το κλειδί ταίριαζε τέλεια στην κλειδαριά. Άνοιξα τη βαριά… μεταλλική πόρτα. Το φως του ήλιου φιλτράρεται μέσα από τις χαραμάδες, φωτίζοντας αμέτρητα σωματίδια σκόνης που χόρευαν στον αέρα.
Στην αρχή, ήταν απλώς ένα συνονθύλευμα: παλιά έπιπλα, κουτιά με την ένδειξη «Χριστουγεννιάτικα Στολίδια», άλμπουμ φωτογραφιών. Αλλά σε μια γωνία, ένα ξύλινο σεντούκι τράβηξε την προσοχή μου. Η επιφάνειά του έλαμπε σαν να το είχαν αγγίξει πολλές φορές.
Γονάτισα και σήκωσα το καπάκι.
Μέσα υπήρχε μια δέσμη εγγράφων δεμένων με κορδέλα και ένα μικρό κουτί τυλιγμένο σε ξεθωριασμένο χαρτί με λουλούδια. Εξέτασα τα χαρτιά και έμεινα έκπληκτος.
Τίτλοι ιδιοκτησίας.
Συνεχίστε την ανάγνωση στην επόμενη σελίδα
